Yazıyorsam Kendime Degil Ya!

   İyi, hoş, güzel, tamam yazıyorum yazmasına da, kimi zaman yazdıklarım kendime bile saçma geliyorken insanlara yaptığım işkence nedendir bilmiyorum. Gerçi yazmaya neden başladım onun da cevabını hala bulabilmiş değilim… Kimi zaman isyan ediyorum, kimi zaman mutluluktan yazıyorum. Bazen karamsarlıktan, çoğu zaman dalgasına… Kısacası boş kalmak bana göre değil, bir uğraşım olsun yeter!

    Bazen tutup kimi arkadaşıma zorla okutuyorum yazdıklarımı. Elimde olsa yoldan geçen adama “okusana genç!” diye salça olucam ama yapamıyorum, tarzım değil! Benden nefret ediyorlar farkındayım, ama okuduktan sonra “beni de yazsana len!” gibi kelimeler duyunca mutluluktan havalara uçuyorum. Tabi okutmak için o kadar dil döküp ardından “Avucunu yalarsın pislik!” demekten de ayrı bir haz alıyorum…

   Ben küçükken çok okumazdım, hatta hiç okumazdım. Bir gün Türkçe öğretmeni dersinde ‘Şeker Portakalı’ isimli kitabı dönem ödevi olarak vermişti. Eve lanetler okuyarak gitmiştim, çok iyi hatırlıyorum. Şimdi o kadar bedduamın ardından öğretmen ne halde merak etmiyor değilim. Neyse, kitabı bitirdiğimde dünyaları kurtarmış gibi hissettim kendimi. Ertesi gün kılıcımı kuşanıp okula gitmiştim, “sen misin bana zorla kitap okutan, hoca!!” diye atarlanacaktım. Asıl niyetim nereden geldiğini bilmediği tebeşiri alnının orta yerine fırlatmaktı, ‘büyüğümdür’ dedim vazgeçtim. Kahretsin, çok yufka yürekliyim! Belki de zorla dayatılan kitaplar yüzünden nefret etmiştim okumaktan. Kuzenim kitap kurduydu, kamyon dolusu kitabı vardı. Teyzemlere her gittiğimde okumaya heveslenir, eve onlardan aldığım ödünç kitapla dönerdim. Lakin hiçbirinin ikinci sayfasından öteye geçmişliğim yoktur. ‘Mavi Saçlı Kız’ vardı. Ergenken okuduğum ve bitirdiğim tek kitaptı. Kanser olan bir kızın tuttuğu günlük paylaşılmıştı. Kitabı okurken sabahlara kadar salya sümük ağladığımı hatırlıyorum, çok dokunmuştu. “Kitap okumak bana hiç yaramıyor, psikolojimi bozuyor!” diyerek okumamak için yine bir başka bahane bulmuştum kendime. Fakat bir gün öyle bir şey oldu ki, kendimi elimde 4-5 kitapla birlikte İstiklal'deki bir kitabevinin kasasında buldum. Bana ne oldu gerçekten bilemiyorum ama o gün bugündür okuyorum. Hatta sadece okumuyorum, aynı zamanda yazıyorum. Başıma taş falan düşmedi, ya da şuurumu kaybetmedim. Belki de büyüdüm, bir şeylerin farkına vardım. Aslında kendimi buldum, kendimi buldukça okudum, okudukça yazdım... Şimdi düşünüyorum da üç beş kitapla bu kadar yazıyorsam, evvel zamandan beri okusaydım neler yazıcaktım…

   Yazıyorsam kendime değil ya, herkese yazıyorum. Herkes kendinden bir şeyler bulabilsin diye yazıyorum. Tabi okuyup okumamak, okudukça da kendinizi bulup bulmamak size kalmış. Kendi kendime konuşsam da bu köşelerde, yazmaya yine de tam gaz devam...

Bu linkte de 'freemag' isimli internet dergisinde yayınlanmış blogumu görebilirsiniz... 

http://www.freemag.com.tr/kisisel/only-for-show