2011'e Veda Ederken...

   İstiklal'in başındayım. Yukarıdan kalabalığa bakıyorum. Görüntü o kadar karışık ki, insan kafaları üzerinden bir ona bir buna atlayarak Tünel'de bulmak istiyorum kendimi, tıpkı çizgi filmlerdeki gibi. Depresifim, karamsarım, pasifim aslında basitim.
   Nedenler sonuçlar belli aslında, 2011 gibi bir gerçek varken ortada. Hemen hemen her insanın lanet ettiği, uğursuz bir yıl... Suçlamak istemiyorum onu. Sonuç olarak kabahatli olan o değil, biziz. Gerçek yaşamın arkasında var olan 'gizli el'in bize dayattıkları ve buna bağlı olarak gerçekleşen olaylar. 2011'in hiç bir suçu yok. Tek basamaklı olmak onun kabahati değil, sıralamanın suçu. Belki ona sorsaydık, 2010'un ardından gelmek istemeyecekti. Evet, suçluyorum aslında ÇEVREMİ. İnsanların bu denli duyarsız olmaları, bu kadar ruhsuz ve riyakar olmaları sadece sinirlerimi değil tüm vücut sistemimi bozuyor.
   2011 bana o kadar çok şey gösterdi ve öğretti ki, onu suçlamaya kıyamıyorum. En başta sabretmeyi öğrendim. Daha sonra insanları analiz edip, nasıl davranmam gerektiğini anlattı bana. Dinledim dediklerini, insanların gerçek yüzlerini gördükçe çıkardıklarım çok oldu hayatımdan. Aslında bir bakıma kaybediyor olarak görünsem de çoğaldım. Kaybederek özümü buldum bir bakıma. Benliğimi kazandım, gerçek 'BEN'i buldum... Kaza, bela karşısında soğukkanlı olmayı öğretti bana. Doğal afet karşısında yapılacak hiçbir şey olmadığını gösterdi hepimize 2011. Evet yapılacak hiçbir şey yoktu, bu yüzden yardımlaşmayı öğrendik. Elele verdik üzerimizdeki montları paketleyip, kamyonlara doldurduk. Her ne kadar kavga etsek de aslında kenetlenebildiğimizi gösterdi. Sonuç olarak hepimiz aynı milletin insanlarıyız, din, dil, ırk farketmez...
   Evet, suçluyorum aslında KENDİMİ. 2011'e bu kadar lanet okuduğum için utanıyorum. Durup bir an düşünmediğim için suçluyorum kendimi. Farkında değiliz aslında ne çok şey öğretmiş bize 2011. Pesimist biriyim özümde, fakat gerektiğinde bardağın dolu tarafından en iyi şekilde bakmayı da bilirim. Saygılar 2011...